Kozarska ulica u Prijedoru, gdje je prije 30 godina ubijen dvadesetogodišnji policajac Radenko Đapa, danas je bila zborno mjesto sjećanja na prvu prijedorsku žrtvu u proteklom Odbrambeno-otadžbinskom ratu.
piše kozarski vijesnik
Na današnji dan 1992 u ranim jutarnjim satima radio-glas Jadranke Vejo-Rečević saopštavao nam je sledeće...
Građani i građanke prijedorske opštine, ostanite mirni u svojim domovima. Noćas je SDS preuzela vlast u našoj opštini i ona garantuje ostalim narodima koji žive na ovim prostorima punu ravnopravnost i suživot. Nije se moglo više čekati, brojni problemi koji su vodili ovu opštinu i sve narode koji ovdje žive u propast, natjerali su SDS da preuzme stvar u svoje ruke i u ovome historijskom trenutku ovu opštinu priključe Srpskoj Republici koja se ovih dana stvara. Na ovim prostorima oduvijek je živio srpski narod i mi na to imamo neotuđivo pravo.Nakon toga puštana je i, prigodna za prilike, himna “Bože pravde”.
Vlast SDS-a u Opštini Prijedor preuzela je potpunu odgovornost za miran, bezbjedan život svih građana i naroda u opštini, za zaštitu njihove imovine, za uspostavljanje pravne države, za organizovanje privrede i normalnog života grada i sela na području Opštine. Poručili su da na ovim našim pitomim Kozarskim prostorima ne smije nikada više biti rata i pokolja, ruševina i paljevina, zgarišta i jauka, čemu teži slugansko i fanatično krnje rukovodstvo Bosne i Hercegovine.“
Sa svojih radnih mjesta ''pitomci'' su,za početak,izbacili sve radnike nesrpske nacionalnosti i širom otvorili vrata početku istrebljenja pučanstva kojeg nije pokrivala ćirilična zastava sa četiri ''S''.Njima su,radi lakšeg raspoznavanja i osobne bezbjednosti, dodijeljene bijele trake.Dodjeljeni su im,na neograničeno korištenje, prostori Keraterma,Trnopolja,Omarske i Manjače...
Do 1995 garantovanu bezbjednost nebeskog naroda životima je platilo skoro 5200 prijedorčana nesrpske nacionalnosti među njima 102 djece i progon 60 000 Bošnjaka i Hrvata. Kompletna imovina Bošnjaka i Hrvata je opljačkana,porušena i popaljena.Srušeni su vjerski objekti i privreda Prijedora potpuno uništena upravo od strane onih koji su „garantovali bezbjednost i zaštitu svim građanima Prijedora, prosperitet, razvoj privrede i normalizaciju odnosa.
pišu sjećanja.
Drago Perković
